siya nga naman, bakit ba ako magpupumilit...
tama nga ang sabi ng karamihan, hindi lahat eh pwede mong i-please. magagawa mo lahat ng kaya mong gawin at may value added tax pa pero malamang sa malamang eh hindi pa rin ito kaya i-appreciate. ok sana kung sa ganun na lang natatapos 'yun...
pero minsan sabog mag-joke ang buhay...
hindi ka na na-appreciate, napulaan ka pa...
at may iyayabang pa sa iyong iba...
isa mga masakit na realidad ng buhay ay ang katotohanan na minsan ay lumalabas na walang kwenta ang mga tama mong nagawa at mas madaling maalala ang ang mga mali.
nakaka-depress? siguro. pero hindi rito hihinto ang takbo ng mundo ko. mataas pa rin ang respeto ko sa sarili ko at hindi ako kayang patumbahin ng isang masamang komento.
masakit siguro oo, para kang nasapul ng pellet gun. sabihin na nating malaki rin ang bilib ko sa sarili ko pero hindi natin maikakaila na hindi ako maapektuhan ng mabibigat na salita. pero siguro wala na rin akong panahon na indahin ang wala mong kwentang komento dahil alam kong mas marami ang nakaka-alam ng tunay kung halaga. at sa tingin ko nga eh mas may bilang pa sila kesa sa mapakla mong salita.
wokey, karapatan mo ang pumuna.
pero karapatan ko ring iwanan ka sa ere paminsan-minsan para maisip mo kung ano ang balik sa iyo ng mga sinasabi mo.
hmmmm... siguro next time, mas mahalaga pa rin sa akin ang mga taong umaasa sa akin... mas mahalaga pa rin sa akin ang mga ngiti nila at tahimik na suporta.
VL ako ng one week boss. ikaw muna ang bahala dito.
No comments:
Post a Comment